مطلع بودن. آگاهی داشتن. واقف بودن. اطلاع داشتن: ز رستم همانا نداری خبر که گیتی ازو گشته زیر و زبر. فردوسی. سخن وزیر بغنیمت گیر که گفته است ترا نصیحت گوید و خداوند خبر ندارد. (تاریخ بیهقی). ز مردم آن بود ای پور ازین دوپای روان که فعل دهر فریبنده را خبردارد. ناصرخسرو. خفته چه خبر دارد از چرخ و کواکب ما را ز چه رانده ست برین گوی مغبر. ناصرخسرو. راهشان یوز گرفتست و ندارند خبر زان چو آهو همه در پوی و تک و با نظرند. ناصرخسرو. دیدی که یار چون ز دل ما خبر نداشت ما را شکار کرد و بیفکند و بر نداشت. خاقانی. خبر داشت کان شاه اندوهناک در آن ره کند خویشتن را هلاک. نظامی. از عامریان یکی خبر داشت این قصه بجای خویش برداشت. نظامی. چو هروقت کان حرف بنگاشتی ز پیروزی خود خبر داشتی. نظامی. ز چوب زهر چون چوپان خبر داشت چراگاه گله جای دگر داشت. نظامی. رمیده ای که نه از خویشتن خبر دارد. نه از ملامت بیگانه و نصیحت خویش. سعدی (خواتیم). غافل خبر ندارد از اندوه عاشقان خفته ست و عیب مردم هشیار میکند. سعدی (خواتیم). دانی که خبر ز عشق دارد آن کز همه عالمش خبر نیست. سعدی (خواتیم). تو ای توانگر حسن از غنای درویشان خبرنداری اگر خسته و اگر ریشند. سعدی (طیبات). بگفتا بیا تا چه داری خبر چرا سر نبستی بفتراک در. سعدی (بوستان). خبرداری از خسروان عجم که کردند بر زیردستان ستم. سعدی (بوستان). شب دیگر از ذکر و طاعت نخفت مریدی ز حالش خبر داشت گفت. سعدی (بوستان). و آدمیزاده ندارد خبر از عقل و تمیز. سعدی (گلستان). چه خبر دارد از پیاده سوار او همی میرود تو می تازی. سعدی (صاحبیه). خضر این بادیه دنبال خطر میگردد چه خبر ما ز سر بی خبر خود داریم. صائب
