نام یکی از شعرای متقدم و از شاعران دوران سامانی است. در مجمع الفصحاء جلد اول شرح حال او چنین آمده است: ’از استادان قدیم و سخنگویان زمان آل سامان، در نظم سخن پارسی متفرد و معاصر استاد عمارۀ مروزی و ابوالمؤید بلخی و رودکی و کسائی و دقیقی و اعجمی و طخاری و جویباری و ابوالعباس بن عباس رنجی و ابوالمثل بخاری و بنت کعب قزداری و شهید بلخی و دیگران بوده از اشعارش چیزی در میان نمانده و وفاتش در سنۀ 342 هجری قمری این دو بیت از اوست: می بینی آن دو زلف که بادش همی برد گویی که عاشقی است که هیچش قرار نیست یا نه که دست حاجب سالار لشکر است کز دور مینمایدکامروز بار نیست. (از مجمع الفصحاء چ 1 ج 1 ص 9)
