کننده خار. (شرفنامۀ منیری). شخصی که پیوسته خار را از زمین بکند. (آنندراج) (برهان قاطع). کسی که از زمین خار کند و بفروشد. حاطب: چنین گفت با خارکن شهریار که از گوسفندش بدانی شمار. فردوسی. بدین خار کن داد دینارچند بدو گفت کاکنون شوی ارجمند. فردوسی. تبردار مردی همی کند خار ز لشکر بشد نزد او شهریار. فردوسی. هامون گذاری کوه فش، دل بر تحمل کرده خوش تا روز هر شب بار کش، هر روز تا شب خار کن. امیرمعزی. گفت بلی روزی چهل شتر قربان کرده بودم... بگوشۀ صحرائی رفتم و خارکنی را دیدم پشتۀ خار فراهم آورده. (گلستان)
