حمدونه. دختر زیاد بن تغبی. وی از قریۀ بادی از اعمال وادی آش باشد. حمده ادیبه ای بزرگوار و شاعره ای صاحب جمال و مال بود باپارسائی و پاکدامنی. جز اینکه دوستی ادب وی را وامیداشت که با اهل آن بیامیزد. این آمیزش با پاکدامنی همراه بود. وی را شاعرۀ اندلس لقب دادند. او راست: و لما ابی الواشون الا فراقنا و ما لهم عندی و عندک من ثار و شنواعلی اسماعنا کل غاره و قل حماتی عند ذاک و انصاری غزوتهم من مقلتیک و ادمعی و من نفسی بالسیف و السیل و النار. (از معجم الادباء)
