ابن عبدل بن جبله بن عمرو بن ثعلبه. از شاعران بزرگ دربار امویان است. نسبت وی بخزیمه بن مدرکه اسدی فاخری کوفی میرسد. وی شاعری نیکو و هجاء بود. ابن زبیر وی را از عراق بیرون کرد، حکم به دمشق رفت و از عبدالملک بن مروان نصیب بیافت آنگاه بر وی درآمدی و شب ها نزد او بمسامرت ماند. حکم بن عبدل لنگ بود و بر عبدالحمید بن عبدالرحمن بن زید بن الخطاب که او نیز لنگ بود درآمد و صاحب شرطه هم لنگ بود. ابن عبدل بگفت: الق العصا ودع التخادع و التمس عملا فهذی دوله العرجان لامیرنا و أمیر شرطتنامعا لکلیهما یا قومنا رجلان فاذا یکون امیرنا و وزیرنا وأنا فجی ٔ بالرابع الشیطان. (معجم الادباء)
