ابن ابراهیم بن احمد ابوعبدالله بدیع الزمان ملقب به ذواللسانین و مشهور به ادیب نطنزی. درگذشتۀ محرم 497 هجری قمری او راست: ’دستوراللغه’ که فرهنگ عربی به فارسی است. رجوع به مقدمۀ لغتنامه وهدیه العارفین ج 1 ص 311 و ذریعه ج 7 ص 208 شود و در محاسن اصفهان مافروخی ص 114 اشعاری درباره اصفهان به وی نسبت کرده است و در ترجمه فارسی آن ص 127 نام وی را حسین بن محمد آورده است و از جملۀ آن اشعار است: حوت اصفهان خصالا عجابا بها کل من یشتهیه استجابا هواءً منیراً و ماءً نمیرا و خیراً کثیراً و دوراً رحابا و ترباً زکیاً و نبتاً رویا و روضاً طریاً یناغی السحابا. از آن است: و زاد محاسنها زنرود میاها کطعم الحیات عذابا همدانی. متوفی 1270 هجری قمری 1854/ میلادی او راست:نورالانوار. (اعلام الشیعۀ قرن سیزدهم هجری ص 371)
