ابن علی حرمازی ابوعلی. از موالی و بستگان بنی هاشم و از آل سلیمان بن علی بن عبدالله بن عباس است و از آن روی وی را به حرماز نسبت دادند که روزگاری در بصره میان بنی حرماز منزل داشت و حرماز لقب است و نام پدر این قبیله حارث بن مالک بن عمرو بن تمیم بن مر است. حسن صاحب ترجمه در بادیه پرورش یافته بود آنگاه به بصره آمد و در آنجا بماند. مبرد گوید توزی و حرمازی و حرمی از ابی عبیده و ابی زید سعید بن اوس انصاری و اصمعی علم فرا گرفتند و این سه از بزرگان اصحاب آنها بودند و ابراهیم زیادی و مازنی و ریاشی در سن از آنها کوچکتر بودند. ابوالطیب لغوی صاحب کتاب مراتب النحویین گفت حرمازی در کنف عمرو بن مسعده میزیست و چون عمرو به شام رفت، حرمازی گفت: اقام بارض الشام فاختل جانبی و مطلبه بالشام غیر قریب ولاسیما من مفلس حلف نقرس اما نقرس فی مفلس بعجیب. و ابوالعینا حکایت کرد که: حرمازی رنجور شد و دوستی داشت از بنی هاشم، عیادت او نکرد، پس حرمازی بوی نوشت: متی تشفیک واجبه الحقوق اذا کان اللقاء علی الطریق اذا ما لم یکن الاّسلام فما یرجوالصدیق من الصدیق مرضت و لم تعدنی عمر شهر و لیس کذاک فعل اخ شقیق. و به محمد بن عبدالله عتبی چنین نوشت: بنفسی انت قد جاء ک ما عندی من کتابک فلا تبعد من الافضا ل مانرجوه من قربک فمازلت اخا جود وافضال علی صحبک و سل قلبک عمال.. ک فی قلبی من حبک فقد اخبرنی القلب بما قد حل فی قلبک فها انی لک الراضی و ها انی لراض بک. یکی از هاشمیان وی را وعده داد و تأخیر کرد پس سوی او نوشت: رایت الناس قد صدقوا و مانوا و وعدک کله خلف و مین وعدت فما وفیت لنا بوعد و موعود الکریم علیه دین الا یا لیتنی استبقیت وجهی فان بقاء وجه الحرزین
