ابن علی بن احمد العاملی الحاینی. فقیه، محدث، شاعر معتمدبزرگوار. درگذشتۀ 1135 هجری قمری و صاحب مؤلفات در حدیث و تاریخ و نحو و جز آن باشد، و از آن جمله است:حضینهالاخیار. دیوان شعر او نزدیک به هفتادهزار بیت است. و از شعر او قصیده ای است که سید محمد بن علی بن ابی الحسن موسوی را بدان رثا کند و از آن قصیده است: هوالحزن فابل الدار ما نظم الشعرا ادیب و ما ظرف الدجی رمق الشعری أنوح و ابکی لا افیق فتاره اهیم بهم وجداً و اخری بهم سکرا و انی لکا لخنساء قد طال نوحها و قد عدمت من دون امثالها صخرا فقل لغراب البین یفعل مایشا فمن بعد شیخی لااخاف له عذرا شریف له عین الکمال مریضه علاها دخان العین فهی به عبری و انسی من اسی الفؤاد لاجله مدید عذاب ما وجدت له قصرا. وی شاگرد صاحب مدارک و صاحب معالم بود و از آنها درخواست اجازت کرد و بدو اجازت دادند. (روضات ص 529 ذیل ترجمه صاحب مدارک) (ذریعه ج 7 ص 25 و ج 2 ص 221) (امل الامل) (هدیهالعارفین ج 1 ص 296)
