محمد بن عبداﷲ بن محمد بن حمدویه (ح م / ح م م ) ابن نعیم ضبی طهمانی، معروف به حاکم نیشابوری و ملقب به ابن بیع. صاحب روضات وفات او را به نقل از خلیلی در ارشاد به سال 403 هجری قمری گفته است و چلبی در کشف الظنون کتب ذیل را بدو نسبت داده است: کتاب الاربعین. تاریخ نیشابور. امالی العشیات. اکلیل فی الحدیث. المدخل الی الاکلیل. تراجم الشیوخ. سیاق فی ذیل تاریخ نیشابور. و صاحب ذریعه تخریج الصحیحین را بر آن افزوده است.ابن خلکان گوید: تخریج علم الحدیث از متفردات اوست. ترجمه ای از تاریخ نیشابور به فارسی بدست آمده که ریچارد فرای مستشرق آمریکایی به تصحیح آن مشغول است. رجوع به زرکلی ص 928 و ذریعه ج 2 ص 280 و 314 و ج 4 ص 4 و روضات چ 1 ص 716 و نیز رجوع به ابن بیع و محمد بن عبداﷲ در همین لغت نامه و معجم الادباء ج 1 ص 46، 122، 251، 282، 375، 411-413 و ج 2 ص 65، 66، 82، 83، 156، 227، 229، 271، 343 و ج 4 ص 141، 183 و ج 5 ص 62، 106، 249 و ج 6 ص 111، 140، 227، 269، 324، 376، 416 و ج 7 ص 240 و امتاع الاسماع ص 41، 105، 299، 315، 364، 394 و 551 شود ابواحمد. او راست: کتاب الکنی. (کشف الظنون)
