حرف ششم است از حروف هجاء عرب پس از جیم و پیش از خاء و حرف هشتم از حروف فارسی پیش از خاء و پس از چ، و آن از حروف مصمتۀ ملفوظه ویکی از حروف ششگانه حلقیه است و آن را به حساب جمّل و هم حساب ترتیبی فارسی به هشت دارند و نام آن حاء است و آن را حاء حطی و حاء مهمله و حاء غیرمنقوطه نیز نامند و این حرف، خاص زبان عرب است و ح رمز ’حینئذ’ و رمز ’صح’ و گاه رمز ’حاشیه’ و نزد محدثین، رمز تحویل از سندی به سند دیگر است آنگاه که حدیث را اسناد زیاده از یک باشد، ابدالها: حرف ’ح’ در تعریب: > گاه بدل ’خ’ آید: حشم = خشم، حب ّ = خنب، > گاه بدل ’ه’ آید: جناح = گناه، حرف ’ح’ در زبان عربی: > گاه بدل به ’ا’شود: حدل = ادل، > گاه بدل به ’ج’ شود: ترش = جرش، احتراش = اجتراش، > گاه بدل به ’خ’ شود: مح ّ = مخ ّ، طلحیف = طلخیف، طماحر = طماخر، طمحریر = طمخریر، > و بدل ’ز’ آید: حلقوم = زلقوم > و بدل به ’ع’ شود: حتی = عتی، حدس = عدس، اطّلاح = اطّلاع، طمّاح = طمّاع، > و به جای ’ف’ آید: افلاس = احلاس و فارسی زبانان همیشه حرف ’ح’ کلمات عرب را ’ه’ تلفظ کنند لیکن در کتابت صورت اصلی را محفوظ دارند
