منسوب به توقیع. دارای نشان و صحۀ پادشاه یا رئیس. نامه یا فرمانی مؤکد و نافذ با مهر و صحۀ سلطان یا رئیس: جهانی درهوا و طاعت ما بیارامیده و نامۀ توقیعی رفته است. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 77). از هرات، نامۀ توقیعی رفته بود با کسان بوسهل زوزنی تا خواجه احمد حسن به درگاه آید. (تاریخ بیهقی ایضاً ص 144). خواجه نامۀ توقیعی سلطانی فرستاد با سه خیلتاش تا علی رغم قاضی، تلک را به درگاه آورند. (تاریخ بیهقی ایضاً ص 414)
