ابن ابی علی بن محمد بن سالم تغلبی آمدی حنبلی شافعی، ملقّب به سیف الدین. نام او در الاعلام زرکلی بصورت ’علی بن محمد بن سالم...’ آمده است. وی فقیه و اصولی و متکلم و منطقی و حکیم بود. در سال 551 هجری قمریدر آمد متولد شد و در بغداد سکونت کرد، سپس به شام و از آنجا به مصر رفت و سرانجام در سوم صفر سال 631 یا 632 هجری قمری در دمشق درگذشت و در دامنۀ کوه قاسیون دفن شد. او راست: 1- ابکار الافکار فی اصول الدین. 2- احکام الاحکام فی الاحکا،، در دو مجلد. 3- دقائق الحقائق فی الحکمه. 4- غایه الامل فی علم الجدل. 5- غایه المرام فی علم الکلام. (از معجم المؤلفین ج 7 ص 155 از سیرالنبلاء ذهبی ج 12 ص 211 و الوافی صفدی ج 12 ص 124 و طبقات الشافعیۀ اسنوی ص 25 و فهرس المؤلفین بالظاهریه و وفیات الاعین ابن خلکان ج 1 ص 415 و عیون الانباءابن ابی اصیبعه ج 2 ص 174 و لسان المیزان ابن حجر ج 3 ص 140 و ج 5 ص 144 و تاریخ الحکماء قفطی ص 240 و الذیل علی الروضتین ص 161 و الدارس نعیمی ج 1 ص 393 و حسن المحاضره سیوطی ج 1 ص 312. و المختصر فی اخبار البشر ابوالفداء ج 3 ص 162 و شذرات الذهب ابن عماد ج 3 ص 323 و مختصردول الاسلام ج 2 ص 103 و مرآه الجنان یافعی ج 4 ص 73 و هدیهالعارفین بغدادی ج 1 ص 707 و مفتاح السعادۀ طاش کبری ج 2 ص 49 و کشف الظنون حاجی خلیفه ص 4 و 17 و سایر صفحات و ایضاح المکنون بغدادی ج 1 ص 281 و سایر صفحات و ج 2 ص 137 و سایر صفحات و روضات الجنات خوانساری ص 489)
