یکی از تألیفات گرانبهای ابوریحان محمد بن احمد بیرونی خوارزمی (362- 440 هجری قمری) بزرگترین دانشمند و ریاضی دان مشرق است. این کتاب را ابوریحان ظاهراً در غزنه بسال 423 هجری قمری بنام عبدالمنعم بن علی بن نوح تفلیسی شروع کرده و در سال 423 در غزنه بپایان رسانید. مطالب این کتاب در ذکر عقاید و آراء هندوان در باب مسائل فلسفه و نجوم و هیئت و عقاید و قوانین دینی و اجتماعی است که استاد از معاشرت با علمای هند و ترجمه کتابهای آن دیار فراهم آورده است. رجوع به مقدمۀ کتاب التفهیم چ همایی و تاریخ ادبیات تألیف ذبیح اﷲ صفا ج 1 ص 287 و رجوع به ابوریحان در همین لغت نامه شود
