پانی پتی حافظ قرآن قاضی عبدالرحمن و از اولاد قاضی ثنأالله پانی پتی بود. وی در شاه جهان آبادهند به تحصیل پرداخت و مردی درستکار و پاکدامن بود و شاعری را نزد اسدالله خان غالب دهلوی آموخت و در سال 1294 هجری قمری به بیماری ذات الریه درگذشت. از اوست: مزاج دهر چنان گرم شد به کینۀ ما که سوخت باده ز گرمی در آبگینۀ ما ز خشکی ره صحرا به تشنگی مردیم به موج ریگ روان غرق شد سفینۀ ما. (از صبح گلشن)
