معنی پکنه پکنه (پَ نَ / نِ) مردم فربه کوتاه بالا را گویند. (برهان قاطع). کوتاه قد و کلفت و سروته یکی. در تداول عوام تاپو. خپله: آن دختر پکنه عصمت الدین سرمایۀ زهد و نیک نامی است. انوری (از فرهنگ جهانگیری) لغت نامه دهخدا
