در لغت نامۀ اسدی آمده است: برغست باشد و آن گیاهی بود که خربیشتر خورد و آنرا بتازی قنّابری خوانند و گلکی زرددارد. و صاحب مهذب الاسماء در معنی قنابری پجند آورده است و صاحب برهان گوید: برغست و آن گیاهی است خودروی و خوشبوی مانند اسفناج که داخل آش کنند و آنرا عرب قنّابری خوانند. بژند. موجه. (تحفۀ حکیم مؤمن). مچه. و رجوع به این لفظ شود، خیار. (لغت شاهنامۀ عبدالقادر) (لغت شاهنامۀ ولف) ، خیار صحرائی. قثاءالحمار. (فرهنگ نعمه الله). غملول. کملول. هجند. (فرهنگ رشیدی در لفظ پژند و هجند). و این سه کلمه اخیر بمعنی برغست است: نه هم قیمت لعل باشد بلور نه همرنگ گلنار باشد پژند. عسجدی. پیرزنی دید و چیزی در بغل گرفته، گفتا زالاچه داری ؟ گفت نکانک و پژند. (تاریخ سیستان ص 270). خصمان را بخواند و به دوازده هزار درم مرد را بازخرید. ازهر گفت من نکانک و پژند زال خورده ام عمرو سیم از خزینه بداد. (تاریخ سیستان ص 271). و چنان شد که عمرو را با همه لشکر به پژند مهمان کرد. (تاریخ سیستان ص 271). بیرون شد پیرزن سوی سبزه (یا ترّه) و آورد پژند چیده برتریان. (اسماعیل رشیدی از نسخه ای از لغت نامۀ اسدی) ، حنظل. (برهان قاطع) (جهانگیری) : بوی خلقت به هر زمین که گذشت نیشکر آورد بجای پژند. (از فرهنگ نعمه الله). و رجوع به هجند شود
