شاعره ای است باستانی که از شعر او در لغت نامۀ اسدی به شاهد آمده است و در بعض نسخ پرویزخاتون ضبط شده وظاهراً پروین خاتون درست باشد این دو بیت از اوست: طفل را چون شکم بدرد آید همچو افعی ز رنج، او برپیخت گشت ساکن ز درد چون دارو او بماچوچه در دهانش ریخت. بیت ذیل نیز درموضعی از لغت فرس (ص 506) بنام پرویز (ظ: پروین) خاتون برای لغت دنه به شاهد آمده است لکن در دیوان منوچهری نیز همین بیت دیده میشود: تا توانی شهریارا روز امروزین مکن جز بگرد خم خرامش جز بگرد دن دنه
