از نخستین ازمنۀ حضارت روم مردم به دو دسته تقسیم شدند، نخست طبقۀ حاکمه که امتیازات خاص داشتند و امور روحانی و سیاسی مختص آنان بود و از خاندانهای اولی روم بودند و پاتریسی نام داشتند، دوم طبقه ای که طبقۀ حقیر محسوب میشدند و حق مواصلت با طبقۀ بالاتر نداشتند و حقوق دیگری دارا بودند و آنان را پلب می نامیدند و شاید این طبقه از اسیران جنگی پدید آمده بود و چون افراد این طبقه محتاج بحمایت بودند از این جهت تحت الحمایۀ افرادطبقۀ پاتریسی میشدند و ازین روی بین این دو طبقه رابطۀ اجتماعی حامی و محمی، نوعی از ولاء برقرار گردید، سپس عدم تساوی این دو طبقه در حقوق موجب نزاعهای خونین در روم شد تا آنگاه که طبقۀ پلب ها از طبقۀ پاتریسی انحصار حقوق مدنی و علی الخصوص سیاسی را منتزع ساخت، وقایع عمده این منازعات از این قرار است: اجتماع ملت به کوه مقدس به سال 493 قبل از میلاد متعاقب تأسیس تریبونهای ملت، قانون مزارعه سپوریوس کاسیوس (سال 486 قبل از میلاد)، قبول مواصلت بی-ن طبقۀ پاتریسی و پلب ها به پیشنهاد کانوله یوس به سال 445 قبل از میلاد ورود طبقۀ پلب در محاکم قضائی و مجلس سنا (409-400 قبل از میلاد)
