بیهوده گو. هزال. بذی ّ. هوب. هذاء: رجل هذاءه، مرد بسیار بیهوده گوی از بیماری یا خواب. صیغ، کذّاب بیهوده گوی سخن آرا. ابی العبر، بیهوده گوی فسوس کننده. (منتهی الارب) : شاعر که دید با قد کاونجک بیهوده گوی و نحسک وبوالفنجک ؟ منجیک (از حاشیۀ لغت فرس اسدی نخجوانی). بسا خودنمایان بیهوده گوی که باشند در بزمگه رزمجوی. امیرخسرو. رجوع به بیهده گوی شود
