مرکّب از: بی + سنگ، بی وقار و تمکین. (رشیدی)، کنایه از بی وقر باشد. (انجمن آرا)، سبک و بی وقار. (از آنندراج) : اسکاف گه بروی گدا روی پیر خنگ بی سنگ غر زنی که سرت باد زیر سنگ. سوزنی. در باب شاعری که مباد اوی امیر شعر بی سنگ شاعری است بکوبم سرش بسنگ. سوزنی. من بی سنگ خاکی مانده دلتنگ نه در خاکم در آسایش نه در سنگ. نظامی. و رجوع به سنگ شود.
