خداش بن بشر بن خالد بصری التمیمی. ابن الحارث. معروف به بعیث بصری. او خطیبی بلیغ و شاعری نیکوشعربود و میان او و جریر مهاجاتی است که نزدیک چهل سال بکشید و هیچ یک بر دیگری غالب نیامد و در عرب چه درجاهلیت و چه در اسلام مهاجاتی بدین گونه و با این طول مدت بی نظیر است. و از هجای ابویزید است جریر را: اذا طلع العیوق اوّل کوکب کفی اللؤم عند الناز حین جریر الست کلیباً ثم امک کلبه لها بین اطناب البیوت هریر ولو عند غسان السلیطی عرست رعا قرن منها و کأس عقیر اتنسی نساء بالیمامه منکم نکحن عبیداً ما لهن ّ مهور. و هم او راست در این معنی: کلیب لئام الناس قد یعلمونها و انت اذا عدّت کلیب لئیمها اترجو کلیب ان یجی ٔ حدیثها بخیر و قد اعیا کلیبا قدیمها. و نیزدر همین مقصود: اذا ایسرت معزی عطیه و ارتعت بلاغاً من الموت اجتواها جمیعها تعرّضت لی حتی صککتک صکه علی الوجه یکبو للیدین امیمها الیست کلیب الأم الناس کلهم و انت اذا عدّت کلیب لئیمها. و هم در این باب: اشارکتنی فی ثعلب قد اکلته فلم یبق الاّ رأسه و اکارعه فدونک خصییه و ما ضمت استه فانک رمّام خبیث مراتعه. و جریر در هجاء خداش گوید: الم تر انّی قدرمیت ابن فرتنا بصمّاء لایرجو الحیاه امیمها له ام ّ سوء بئس ما قدمت له اذا فرط الأحساب عدقدیمها. و وفات بعیث به بصره در خلافت ولید بن عبدالملک به سال 134 هجری قمری بود. (معجم الأدباء ج 4 ص 173)
