مرکّب از: بر + اومند، صورت قدیم ’مند’، پسوند اتصاف، برمند. دارای بر. باردار و بارور و صاحب نفع. (برهان)، مثمر. صاحب بر: ابوبکر... وصیت کرد و گفت... ویرانی مکنید و درخت برومند را مبرید. (ترجمه طبری بلعمی)، هم اندر دژش کشتمند و گیا درخت برومند هم آسیا. فردوسی. توانگر شود هرکه خرسند گشت گل نوبهارش برومند گشت. فردوسی. کنون زآن درختی که دشمن بکند برومند شاخی برآمد بلند. فردوسی. بسان درخت برومند باش پدر باش گه، گاه فرزند باش. فردوسی. تو مخروش وز داده خرسند باش به گیتی درخت برومند باش. فردوسی. برومند باد آن همایون درخت که در سایۀ او توان برد رخت. نظامی. خدیو خردمند فرخ نهاد که شاخ امیدش برومند باد. سعدی. حطب را اگر تیشه بر پی زنند درخت برومند را کی زنند؟ سعدی. برومند دارش درخت امید. سعدی. - نابرومند، بی بر. بی میوه: بسان میوه دار نابرومند امید ما و تقصیر تو تا چند؟ نظامی. ، در پنهانی چیزی را تجسس کردن و غیبت کردن. (ناظم الاطباء)
