از دیه های انارست بناحیت قم. (از تاریخ قم ص 137) ، آنجا که زیبارویان بوند، مجازاً، جای زیبا و باصفا و نزهت. باغی که از گل و شکوفه مزین باشد: تا باد گذر کرد به گلزار و به بستان گلزار چو جنت شده بستان چو بتستان. رودکی. بتستان چنین با چهل اوستاد همی راند از پیش مهر ان ستاد. فردوسی. چو رخسار شمن پرگرد و زردست همان چون بتستانی بوستانست. ناصرخسرو
