عبدالمعطی بن حسن بن عبدالله باکثیر مکی حضرمی. محدث و تفسیردان بود، بسال 905 هجری قمری در مکه تولد یافت و در احمدآباد هند درگذشت (989 هجری قمری). از اوست: ’اسماء رجال البخاری’ که ناتمام مانده است. او را فراوان شعر بوده است. (از اعلام زرکلی ج 2 ص 595) ، که ببالد. که قد کشد. که قامت افرازد. که مراحل رشد پیماید: روز و شب در بر تو دلبر بالنده چو سرو سال و مه در کف تو بادۀ تابنده چو زنگ. فرخی. - بالنده شدن، نمو، بالیدن. رشد کردن: بتۀ شاسپرم تا نکنی لختی کم ندهد رونق و بالنده و بویا نشود. منوچهری. ، در فارسی معاصر، فاخر. فخور. مباهی. نازنده. بالان. (یادداشت مؤلف)
