خواندمیر آرد: از ولایت ابیورد بود و نخست خاوری تخلص مینمود ناگاه جذبه ای بوی رسیده و مدتی سروپای برهنه در کوه و صحرا میگردید. چون نوبت دیگر بحال خویش آمد سودائی تخلص کرد و پیوسته در مدح میرزا بایسنقر قصاید غرا بنظم می آورده گاهی بگفتن غزل نیز میل می فرمود و همواره زبان به اداء سخنان هزل آمیز می گشود. چون عمرش از هشتاد تجاوز گشت در سنۀ... به ابیورد درگذشت. این مطلع از اشعار اوست که، بیت: عنبرت خال و رخت ورد و خطت ریحانست دهنت غنچه و دندان در و لب مرجانست. (حبیب السیر چ خیام ج 4 ص 18) (از سعدی تا جامی ص 494 و 553) (رجال حبیب السیر ص 14) (مجالس النفائس ص 18- 37- 180- 193)
