به آذین کردن: نوروز جهان چون بت نوآیین از لاله همه کوه بسته آذین. کسائی مروزی. ببستند (رومیان) آذین ببیراه و راه برآواز شیروی پرویزشاه برآمد هم آواز رامشگران همه شهر روم از کران تا کران. فردوسی. ببستند آذین بشهر اندرون پر از خنده لبها و دل پر ز خون. فردوسی. بدان شهر بودیش جای نشست همه شهر سرتاسر آذین ببست. فردوسی. تبیره ببردند و پیل از درش ببستند آذین همه کشورش. فردوسی. ببستند آذین بشهر و براه که شاه آمد از دشت نخجیرگاه. فردوسی. ببستند آذین براه و بشهر همی هر کس از کام برداشت بهر. فردوسی. ابر فروردین گوئی بجهان آذین بست که همه باغ پرند است و همه راغ حریر. فرخی. فضل بن حمید اندر آمد مردمان شهر آذین بستند. (تاریخ سیستان). و شهر را آذین بسته بودند آذینی از حد و اندازه گذشته. (تاریخ بیهقی). و صحن گیتی را بنور علم و معرفت آذین بستند. (کلیله و دمنه)
