در برخی لهجه ها این صورت در کلمات مختوم به ’الف’ و ’واو’ و ’یاء’ بجای ضمیر ’ایم’ بکار رود و درکلمات غیرمختوم به ’الف’ یا ’یاء’ و ’واو’ بصورت ’یمان’ استعمال شود که بجای ’یم’ ضمیر فاعلی اول شخص باشد و بصورت مفرد امر و مفرد ماضی غایب به آخر کلمات ملحق میشود: گفتیمان، رفتیمان، رویمان: و گر مستان مستیم از توایمان و گر بی پا و دستیم از توایمان و گر هندو وگر گبر و مسلمان بهر ملت که هستیم از توایمان، باباطاهر، ما کار زمانه نیک دیدستیمان از کار زمانه زان بریدستیمان، ؟ (از یادداشت بخط مؤلف)
