در فارسی به صورتهای اهورامزد، هرمزد، هرمزد، اورمزد، هورمزد و هرمز به معنی خدا آمده است. در اوستااهورمزده نامیده میشود ودر سنگ نبشته های پادشاهان هخامنشی ائورمزده خوانده شده. این واژه در فرهنگهای فارسی علاوه بر این که به معنی خدا ضبط شده به معنی زاوش و برجیس بمعنی ستارۀ مشتری آورده اند و وجه تسمیۀ ستارۀ مشتری به هرمزد درست معلوم نیست، چه بین اهورمزدای ایرانیان که خدای ماوراء طبیعی است و زؤس یونانیان و ژوپیتر رومیان که خداوندان طبیعت هستند، رابطه ای موجود نیست. معنی اصلی کلمه سرور داناست و نام خدای بزرگ ایرانیان باستان و زردشتیان که خالق زمین و آسمان و آفریدگان است. امشاسپندان و ایزدان نیز آفریدۀ اویند. (از حاشیۀ برهان قاطع و مزدیسنا وفرهنگ فارسی). و رجوع به مزدیسنا و فهرست آن شود
