امیر امیر صدرالدین سلطان ابراهیم الامینی، سلطان ابراهیم الامینی فرزند میرک جلال الدین بن میرک محمد امین بن مولانا صدرالدین ابراهیم. نسب او از جانب پدر و مادر عالی است. وی در صنوف علوم کامل و از امثال و اقران فائق و در شیوۀ نظم و نثر ماهر و در جد و هزل بلیغ است. در اوائل حال چندی ملازمت شاهزاده سلطان مظفر حسین میرزا را داشت و به سال 910 هجری قمری از جانب خاقان منصور (سلطان حسین بایقرا) منصب صدارت خاصه بوی مفوض گشت و تا آخر روزگار او و همچنین در ایام مظفر حسین میرزا بدین شغل قیام داشت و چون سلطنت خراسان به ابوالفتح شیبانی رسید صدرالدین چندی مورد مؤاخذه قرار گرفت و سپس منزوی گشت و به سال 916 موردعنایت شاه اسماعیل واقع و به سال 920 از هرات جانب اردو رفت و تألیف تاریخ شاهی بدو محول گشت. از جمله مؤلفات او رساله ای است در معارضۀ مهر و مکتوب و دیگر رباعیاتی در ترجمه دیوان امیر المؤمنین علی علیه السلام. (از حبیب السیر چ خیام ج 4 صص 327- 328)
