خواجه امیربیک، فرزند امیرابراهیم بن زکریای کججی نطنزی تبریزی (مهردار). ازرجال عهد شاه طهماسب صفوی است. اصل وی از مهرانرود تبریز از اعقاب غیاث الدین تبریزی است. در دبیری و ریاضیات و نجوم دست داشته و شعر می سروده است. در اوایل عمر دو سال در بغداد وزیر غازی خان تکلو مهردار بوده و مدتی هم با شرکت خواجه غیاث الدین علی شیرازی وزارت شاه طهماسب را داشته و در تاریخ 957 ه. ق. باتهام زندقه محبوس شده است و پس از آزادی و حبس مجدد در قلعۀ الموت در سال 983 درگذشته است. از اشعار اوست: هیچکس ننشست پیش من که گریان برنخاست در غمت نگریستم جایی که طوفان برنخاست. آب و زمین دهر بدست تو داده اند تخمی چنان بکار که بتوانیش درود. (از الذریعه قسم 1 از جزء 9 ص 99) (از دانشمندان آذربایجان ص 51) (از تذکرۀ صبح گلشن ص 38) (از آتشکدۀ آذر چ شهیدی ص 28). و رجوع به تمام مآخذ مذکور وفرهنگ سخنوران شود
