منسوب به امروءالقیس. (از ناظم الاطباء) ، روغن بسیار بر سر کردن، بفراخی آب و علف رسیدن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (از اقرب الموارد). و ازآن است: امرعت فانزل. (از اقرب الموارد) ، یعنی بمقصد رسیدی پس فرود بیا. (ناظم الاطباء) ، خداوند شتران بفراخ علف رسیده شدن، ریدن و یا کمیز انداختن از ترس و بیم. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). شاشیدن یا قضای حاجت دیگری کردن از ترس و بیم. و گویند: امرع بغایطه او ببوله. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء)
