ملاعبدالله... متخلص به گویا از شاعران قرن یازدهم هجری بود. وی به هندوستان رفت در نزد میر جملۀ شهرستانی تقرب یافت و مکنتی بهم رسانید و به اصفهان برگشت. دیوانش شامل ده هزار بیت است و بقول صاحب صبح گلشن شیرین زبان و شیوابیان بود. از اوست: آنرا که همیشه خصمی خویش فن است پیوسته قبای عشرتش زیب تن است آن کس که به التفات دنیا نازد مردی است که شوکتش ز پهلوی زن است. ای حجاب تو حسن را ناموس بی نصیب از لب خیالت بوس گرچه زشتیم از توییم آخر پای طاوس باشد از طاوس. چند ماده تاریخ خوب از او باقی است از جمله در فوت میرمحمد باقر داماد گفته است: فغان از جور این چرخ جفا کیش کزو گردد دل هر شاد ناشاد ز اولاد نبی دانای عصری که مثلش مادر ایام کم زاد محمد باقر داماد کز وی عروس فضل و دانش بود دلشاد خرد از ماتمش گریان شد و گفت عروس علم و دین را مرد داماد. (1041). (از تذکرۀ نصرآبادی ص 309 و 482) (الذریعه قسم 1 از جزء9 ص 94) (صبح گلشن ص 37) (قاموس الاعلام ترکی ج 2 ص 1033) (فرهنگ سخنوران). و رجوع به نجوم السماء و سفینۀ خوشگو شود
