فرزند حسین ساوجی. شاعر قرن یازدهم هجری. وی بهند سفر کرد و از مقربان عبدالله قطب شاه شد، و رساله ای در عروض و قافیه بنام او تألیف کرد. در اواخر عمر به اصفهان آمد و با نصرآبادی صاحب تذکرۀ نصرآبادی ملاقات نمود. شعرش نمکین و زیبا و روان بود وخود را بهتر از انوری میدانست. رجوع به الذریعه ج 9قسمت اول ص 91 و تذکرۀ نصرآبادی ص 326 و تذکرۀ روزروشن ص 69 و فرهنگ سخنوران شود. این دو بیت ازوست: بود هر خم می که خشتیش هست حکیمی ز حکمت کتابی بدست. می کهنه و نو سخن گو بهم یکی از حدوث و یکی از قدم. (از تذکرۀ نصرآبادی ص 336). نیز او راست: ز ضعفم ای نسیم کوی جانان گر خبر داری چرا یک ره نیایی تا مرا از خاک برداری دمی آبی مخور از دهر گر آسودگی خواهی که میسوزی بسان شمع تا نم در جگر داری. (از تذکرۀ روز روشن ص 69)
