محمد بن احمد ملقب به المتیم و مکنی به ابوالحسن. او راست: کتاب اشعار الندماء وکتاب الانتصار للمتنبی و جز آن. او را دیوان اشعار بزرگی نیز هست، من او را در بخارا بحال شیخوخت و در سیمای اهل حرف دیدم. او متطبب بود و از نجوم نیز اطلاع داشت لیکن پیشه ای که بدان اعتماد داشت شاعری بود و از اشعار خودش که بر من انشاد کرد، ابیات زیر بود: و فتیه ادباء ما علمتهم شبهتهم بنجوم اللیل اذ نجموا. و نیز ابیات زیر از اشعار اوست که بر من انشاد کرد: تلوم علی ترکی الصلوه حلیلتی فقلت اغربی عن ناظری انت طالق فوالله لاصلیت للّه مفلسا یصلی له الشیخ الجلیل وفائق. (از یتیمهالدهر ج 4 ص 81). که افریقی ار گم شد از رای و راه ز بدبختی آورد بر خود سپاه. (گرشاسب نامه ص 226)
