هفت تن از شاعران روزگار جاهلیت عرب بودند که هر یک قصیده ای غراسرودند و برحسب رسم معمول آن دوران آنها را از در کعبه بیاویختند که واردشوندگان آنها را ببینند و مایۀ شهرت و افتخار آنان گردد و پس از نزول قرآن از بیم رسوایی قصاید خود را پنهانی بردند چنانکه در کتب مربوط مشروحاً نگارش یافته است و همین قصاید است که درالسنۀ اهل علم به سبعۀ معلقه و معلقات سبعه مشهورو بارها چاپ شده است و شرحهای بسیار بر آنها نوشته اند، بالجمله آن هفت تن عبارتند از: امروءالقیس و طرفه بن عبد بکری و زهیر بن ابی سلمی مزنی و لبیدبن ربیعۀعامری و عمرو بن کلثوم ثعلبی و عنتره بن عمرو بن معاویه بن شداد و حارث بن حلزۀ یشکری. (از ریحانه الادب)
