شاپور نیشابوری. شاعری شیرین زبان بزمان سلطان محمد بن شمس بود و در دولت سلطان محمد ببعض مناصب دولتی نائل آمد. از شاگردان ظهیر فاریابی (متوفی 598 هجری قمری) و از اولاد حکیم عمر خیام بود. دیوانی مرتب وکتابی بنام رسالۀ شاپوری از آثار اوست. او راست: عقیق را ز لبت آب در دهان آمد خدنگ را ز قدت تاب در میان آمد. (از قاموس الاعلام ترکی) (ریحانه الادب). و رجوع به مجمع الفصحا ج 1 ص 88 و آتشکده ص 135 و تذکرۀ دولتشاه (ذیل شاهفور) شود
