ملا محمدسعید مازندرانی پسرمحمدصالح متخلص به اشرف و معروف به اشرف مازندرانی. در شعر و ادب شاگرد صائب تبریزی بود و در خط نستعلیق نزد عبدالرشید دیلمی تلمذ کرد. قطعۀ مفصلی در وفات دو استاد خود سروده است که دو بیت آن نقل میشود: کرده بود ایزد عنایت خوشنویس و شاعری از وجود هر دو کردی افتخار ایام ما بود اسم و رسم آن عبدالرشید خوشنویس وین محمد با علی بود و تخلص صائبا. رجوع به ریحانهالادب ذیل اشرف و صائب شود. و در تذکرۀ حزین آمده است: محمدصالح پدر او دخترزادۀ محمدتقی مجلسی بود. اشعار خوب و معمیات مرغوب داشت. بهند سفر کرد و مدتها بکام و ناکامی بسر برد. در اواخر که عازم بازگشت به ایران بود در سال 1116 ه. ق. درگذشت - انتهی. بیش از دو صفحه اشعار وی در تذکرۀ حزین آمده است. و صاحب آتشکده آرد: ملا محمدسعید در اصفهان تولد یافت و پس از اکتساب کمالات به هندوستان رفت و باز به اصفهان بازگشت. این دو بیت از اوست: بسیر کعبه و دیریم گاه اینجا و گاه آنجا چو مطلب جستجوی اوست خواه اینجا و خواه آنجا. از تغافلهای پی درپی بخود یارش کنم پا به بخت خود زنم چندانکه بیدارش کنم. (از آتشکده ص 166). و صاحب قاموس الاعلام آرد: از متأخران شاعران هند و ایران بودکه از مازندران به هندوستان رفت و به سمت آموزگاری زین النسابیگم دختر عالمگیرشاه نائل آمد. او را دیوان شعر و چند مثنوی است
