سمعانی در ذیل لغت نطنزی گوید: النطنزی، هذه النسبه الی نطنز و هی بلده بنواحی اصبهان. ظنی ان بینهما قریباً من عشرین فرسخاً والمشهور بالانتساب الیها ابوعبداﷲ الحسین بن ابراهیم بن احمد النطنزی الأدیب من اهل اصبهان صاحب التصانیف فی الأدب، مثل الخلاص و غیره و کان یلقب بذی اللسانین و کان حسن الشعر دقیق النظر فیه. سمع الحدیث من ابی بکر محمد بن عبداﷲ بن زبده النصبی و ابی ذر محمد بن ابراهیم الصالحانی و ابی الفضل عبدالرحمن احمد الرازی و طبقتهم. روی لنا عنه سبطه ابوالفتح محمد بن علی النطنزی بمرو و ابوالعباس احمد بن محمد المؤذّن الأدیب باصبهان و جماعته. ذکره یحیی بن ابی عمر بن منده الحافظ فی کتاب التاریخ لاصبهان و قال: کان ادیباً فاضلاً بارعاً یلقب بذی اللسانین و کان من اهل السنه و الجماعه محباً لهم. انفق عمره علی التعلیم و مات فی المحرم سنه 497 هجری قمری سکن سکه ارزویه (؟) بجویباره و سبطه ابوالفتح محمد بن علی بن ابراهیم النطنزی افضل من بخراسان و العراق فی اللغه و الادب و القیام بصنعه الشعر. قدم علینا مرو سنه 21 و قرأت علیه طرفاً صالحاًمن الادب و استفدت منه و اغرفت من بحره، ثم لقیته بهمدان، ثم قدم علینا بغداد، غیر مرّه فی مدّه مقامی بها و مالقیته الاّ و کتبت عنه و اقتبست منه سمع باصبهان اباسعید المطرز و اباعلی الحدّاد و غانم بن ابی نصرالبرمی [البرجی (؟)] و ببغداد اباالقاسم بن بیان الرزاز و اباعلی بن نبهات [نبهان (؟)] الکاتب و طبقتهم سمعت منه اجزاء بمرو من الحدیث و کانت ولادته 48 باصبهان. انشدنی ابوالفتح النطنزی لنفسه و کتب لی بخطه: ان ترانی غریب بعد ریاش بجمال السیوف حین نشام و اختصار الحضور فی البیض (؟) و کذا صحهالجفون السقام. و منها [ای من النطنز] ابوعبداﷲ الحسین بن ابراهیم یلقب ذاللسانین لحسن نظمه و نثره بالعربیه و العجمیه. سمع اصحاب ابی الشیخ الحافظ و عنه حفیده ابوالفتح محمد بن علی بن الحسین النطنزیان الأدیبان. مات ابوالفتح سنه 497 و له ترجمه واسعه فی ذیل البنداری علی تاریخ الخطیب. (تاج العروس). او راست: کتاب دستور اللغه در لغت عربی مترجم به فارسی و کتاب الخلاص فی اللغه، سختی زمانه، {{صفت، از اتباع}} شدید. سخت. گویند: شدیدٌ ادید
