ابن محمد بن محمد بن حسن بن علی بن یحیی بن محمد بن خلف اﷲ بن خلیفه القسطنطینی الحنفی، ملقب به تقی الدین و معروف بشمنی و مکنی به ابوالعباس. مؤلف روضات الجنات (ص 92) آرد: وی صاحب حاشیۀ مدونۀ مشهوره به ایدی الطلبه است و آن حاشیه ای است بر مغنی ابن هشام، بمقابلۀ شرح بدرالدین محمد بن ابی بکر بن عمر بن ابی بکر قرشی دمامینی و این شرح زمانی دراز نزد من بود و عده سطور آن تخمیناً بشمارۀ سطور اصل کتاب و ثلث آن است و شامل فوائد نادره در احوال علماء و جز آنان میباشد که بر سبیل استطراد یاد کرده و من شبیه ترین کتب به کتاب تصریح خالد ازهری یافتم. شمنی ازجملۀ مشایخ عبدالرحمن بن ابی بکر سیوطی مشهور است و سیوطی در ثنای وی در کتاب خویش از اول تا آخر چندان مبالغه کرده که درباره احدی چنان نگفته است و ازجملۀ آنچه که در باب او گفته این است: شمنی، بضم معجمه و میم و تشدید نون، قسطنطینی حنفی و پدر و جدش مالکی بودند. او فقیه مفسر اصولی متکلم نحوی بیانی محقق و امام نحاه در زمان خویش و شیخ علماء بروزگار خود بود، عاکف و بادی را از علوم خویش برخوردار ساخت واز بحار دانش خود تشنگان را سیراب کرد، اما فی التفسیر فهو بحره المحیط و کشاف دقائقه بلفظه الوجیز الفائق علی الوسیط و البسیط و امّا الحدیث فالرحله فی الروایه والدرایه الیه والمعول فی حل ّ مشکلاته و فتح مقفلاته علیه و اما الفقه فلو رآه النعمان لانعم به عیناً او رام احد مناظرته لانشدوا الغی قوله کذبا و مینا و اما الکلام فلو رآه الاشعری لقرّبه و قربه و علم انه نصیرالدین ببراهینه و حججه المهذبه المرتبه و اما الاصول فالبرهان لایقوم عنده بحجه و صاحب المنهاج لایهتدی معه الی محجه و اما النحو فلو ادرکه الخلیل لاتخذه خلیلاً او یونس لاّنس بدرسه و شفی منه غلیلاً و اما المعانی فالمصباح لایظهر عنده نور عند هذا الصباح و ماذا یفعل المفتاح مع من القت الیه المقالید ابطال الکفاح الی غیرذلک من علوم معدوده و فضائل مأثوره مشهوره: هو البحر لا بل دون ما علمه البحر هو البدر لا بل، دون طلعته البدر هو النجم لا بل دونه النجم رتبهً هو الدّر لا بل دون منطقه الدر هو العالم المشهورفی العصر والذی به بین ارباب النهی افتخر العصر هو الکامل الاوصاف فی العلم و التقی فطاب به فی کل ما قطر الذکر محاسنه جلت عن الحصر و ازدهی باوصافه نظم القصاید والنثر. مولد او باسکندریه در رمضان سال 810 ه.ق. بود. وی با پدر خویش بقاهره رفت و پدر او از علمای مالکی بود. احمد نزد زراینی تلاوت کرد و از شمس شنطونی علم بیاموخت و ملازمت قاضی شمس الدین بساطی کرد و از او در اصلین و معانی و بیان بهره مند شد و از شیخ یحیی سیرافی و علاء بخاری فقه آموخت و از شیخ ولی ّالدین عراقی اخذ حدیث کرد و در فنون براعت حاصل کرد و پدر او بکودکی او را مورد توجه و عنایت خویش قرار داد و بسیاری مطالب از تقی زبیری و جمال حنبلی و صدر ابشیطی وشیخ ولی الدّین و غیرهم بر او فراخواند و از سراﷲ بلقینی و زین عراقی و جمال بن ظهیره و هیثمی و کمال دمیری و حلاوی وجوهری و مراغی و دیگران اجازت یافت. و خرج له صاحبنا الشیخ شمس الدین سخاوی مشیخه و حدث بها وبغیرها و خرجت له جزء فیه الحدیث المسلسل بالنحات وحدث به. و او امام علامۀ مفنّن منقطعالقرین، سریعالادراک بود و تفسیر و حدیث و فقه و عربیت و معانی و بیان و اصلین و غیر آنها را اقراء میکرد و گروهی بسیاراز او بهره مند گشتند و در محضر او تزاحم و به اخذ علم از او افتخار میکردند. و علاوه بر آن نیکوکار و دانا و متواضع و باشهامت و نیکوشکل و باابهت بود و از اهل دنیا انجماع (کذا) داشت و مدتی در جمالیه اقامت داشت و سپس تولیت مشیخت و خطابت در تربت قاتبای چرکسی قرب جبل و مشیخت مدرسه لالا یافت و از او خواستند تا قضاء حنفیان قاهره را به سال 868 بپذیرد و او امتناع ورزید. وی شرح مغنی ابن هشام و حاشیۀ بر شفا و شرح مختصرالوقایه در فقه و شرح نظم النخبه در حدیث تألیف والد خویش را تصنیف کرد. (شرح مذکور بر مغنی موسوم است به المنصف من الکلام علی المغنی ابن هشام) . و او را نظم نیکوست از آن جمله: یقول خلیلی العدی اضمرت اذا مات ذلک یسوء الوری فقلت سل اﷲ ابقأه و یکفینا الظاهر المضمر. و من قطعۀ بزرگی از مطوّل شیخ سعد و توضیح ابن هاشم را بنحو قرائت تحقیق بر او خواندم و در حدیث اجزایی از او شنودم و حضر علیه فی الاولی ولدی ضیاءالدین محمد اشیاء ذکرتها فی معجمی و کتب تقریظاً علی شرح الالفیه و جمع الجوامع تألیفی و قلت امدحه: لذ بمن کان للفضائل اهلا من قدیم و منذ قد کان طفلا و بمن حاز سؤدداً و ارتفاعاً و مکاناً علی السماک و اعلا عالم العصرمن علا فی حدیث و زکی فی القدیم فرعاً و اصلا. تا آنکه، پس از نوزده بیت رائق گوید: جمع اﷲ فیک کل جمیل و بک اﷲ ضم ّ للعلم شملا. و شاعر عصر، شهاب منصوری این ابیات او مرا انشاد کرد: شیخ الشیوخ تقی الدین یا سندی یا معدن العلم بل یا مفتی الفرق انت الذی اختاره الباری فزیّنه بالحسن فی الخلق و الاحسان فی الخلق کم معشر کابدوا الجهل القبیح الی ان علموا منک علماً واضح الطرق وقیتهم بالتقی و العلم ما جهلوا فانت یا سیدی فی الحالتین تقی. و نیز درباره او گفته: غیر شیخ الشیوخ فی الناس فضله فلذا لانزال نشکر فضله لاتری غیر ما یسرک منه جمع اﷲ بالمسرّات شمله التقی النقی دیناً وعرضاً الجلیل الجمیل قدراً و خصله فکثیر فی الناس فیض نداه و قلیل ان تنظر العین مثله کل حبر عین لکل زمان یتلقّاه و هو للعین مقله. و پیوسته شیخ با من محبت میورزید و در بزرگداشت جانب من میکوشید و تمجیدبسیار میکرد. وی قرب عشاء شب یکشنبه هفدهم ذی الحجه سال 872 وفات کرد و در روز یکشنبه او را دفن کردند وخلق بر او نماز گذاردند و بر مرگ او سوگواری کردند
