حلّی و او جمال الدین ابوالعباس احمد بن شمس الدین محمد بن فهد اسدی حلی ساکن حلۀ سیفیه و حائر شریف است حیّاً و میتاً و او در فضل و اتقان و ذوق و عرفان و زهد و اخلاق و خوف و اشفاق و غیره مشهور و بی نیاز از تعریف است و معقول و منقول و فروع و اصول و قشر و لب ّ و لفظ و معنی و ظاهر و باطن و علم و عمل را بوجه اکمل جامع بود. و او راست: در فقه کتاب المهذب البارع الی شرح النافع و کتاب المقتصر و شرح الارشاد و کتاب الموجز الحاوی و محرّر و فقه صلوه مختصر و مصباح المبتدی و هدایه المهتدی و شرح الالفیه و کتاب اللمعه فی النیّه و کفایه المحتاج فی مسائل الحاج و رساله ای دیگر در منافیات نیه الحج ّ و رساله ای در تعقیبات و مسائل شامیات و مسائل بحریّات. و رجوع به احمد بن محمد بن محمد بن فهدالأسدی و روضات الجنات ص 20 شود
