ابن عبدالله بن علی التنوخی، البعلی الشافعی، مکنی به ابومحمد و ملقب به نجم الدین. از شاگردان شیخ تاج الدین بن الفرکاح بود. در دمشق و قاهره استماع حدیث کرد. و مدتی مدرس مدرسه الصارمیه بود. رسالاتی تألیف کرد. طبع شعر داشت و این ابیات از اوست: لاترکنن الی الخریف فحده کدرخفق نسیمه خطّاف یجری مع الابدان جری صدیقها من لطفه و من الصدیق یخاف از هموست: و لقد سمعت بسکر من فضلکم فعسا کم ان تجعلوه مکررا و اظنه حلوالذیذ اطعمه اذا کنت اسمع بالوصال و لااری. در سال 731 هجری قمری وفات یافت. (الدرر الکامنه ج 4 ص 400)
