عبدالله بن محمد بخاری بافی خوارزمی. خطیب گوید: اصل او از بخاراست و او را ادب و شعر مأثور است. و به بغداد در سال 398 هجری قمری درگذشت و از شعر اوست: علی بغداد معدن کل ّ طیب و مغنی نزهه المتنزهینا سلام کلّما جرحت بلحظ عیون المشتهین المشتهینا دخلنا کارهین لها فلمّا الفناها خرجنا مکرهینا و ماحب ّ الدیار بها و لکن امرﱡ العیش فرقه من هوینا. و هم او راست: ثلاثه ما اجتمعن فی احد الا و اسلمنه الی الاجل ذل ّ اغتراب و فاقهو هوی و کلّها سابق علی عجل یا عاذل العاشقین انک لو انصفت رفّهتهم من العذل فانهم لو عرفت صورتهم عن عذل العاذلین فی شغل. رجوع به معجم البلدان یاقوت ذیل کلمه باف شود
