ابن یوسف بن سیار شیرازی، مکنی به ابوماهر، از جملۀ حکمای بزرگ و افاضل اطباست که در معالجۀ بیماران سخت ماهر و خود از مردم شیراز بود و بر همه پزشکان زمان خود تفوق داشت و شاگردان بسیاری از محضرش کسب علم بخصوص قوانین و اصول طب کردند، از آن جمله بود علی بن عیسی مجوسی و احمد بن محمد طبری. او معاصر آل بویه بود و عضدالدوله را آن گاه که ولیعهد بود معالجۀ ظفرۀ چشم و سلعۀ گردن کرد و مورد نواخت و صلۀ فراوان رکن الدوله واقع گردید. او بر عقاید جالینوس اعتراضاتی وارد می ساخت. تاریخ دقیق مرگ او معلوم نیست، ولی تا اواسط سدۀ چهارم در قید حیات بوده است. از آثار اوست: 1- کتاب درامراض عین و منافع خرفات. 2- کتاب در ستۀ ضروریه. 3- رساله در آلات جراحی. 4- کتاب موسوم به ’چهل باب’ در جزء نظری و عملی. 5- مقاله در فصد. (از نامۀدانشوران ج 1 ص 275). حکیم و پزشک حاذق و ماهری بود ودر فلسفه و طب تصنیفاتی دارد و در علم منطق از استادان بود. و کلمات حکمت آمیزی دارد، از آن جمله است: ’به خدا پناه می برم از دوستی که گفتاری شیوا دارد، ولی کرداری زیبا ندارد’. (از تتمۀ صوان الحکمه ص 72)
