راعی، شمس الدین محمّد بن اسماعیل الاندلسی، مولد او به سال 780 هجری قمری در غرناطه بود و منشاء وی نیز همان شهر است، و یکی از علمای نحو و عربیت و فقه و حدیث است و شعر نیز نیکو میگفت، و علوم ادبیه از ابوجعفر احمد بن ادریس اندلسی فرا گرفت و از ابوبکر عبداﷲ بن محمّد بن محمد معافری معروف به ابن عام و خطیب ابوعبداﷲ محمد بن علی بن حفار استماع حدیث کرد و کتاب خلاصهالباحثین و جرومیه را برصاحب فهرست کبیر محمد بن عبدالملک بن علی قیسی قرائت کرد و اجازۀ روایت از ابوالحسن علی بن عبداﷲ جذامی و قاسم بن سعید و محمد بن ابراهیم بن عبدالرحمن بن امام و ابوعبداﷲ محمد بن مرزوق تلمسانی گرفت و هم از ابوبکر مراغی محمد طبری و کمال الدین بن خیرکندری فوائد جمه اخذ کرد و ابواسحاق ابراهیم بن عفیف و برهان بقاعی و حافظ بن فهد از او روایت آرند، و به سال 825 هجری قمری بزیارت خانه شد و از آنجا بقاهره رفت و بدانجا متوطن گشت و از شهاب متولی و ابن جزری وحافظ بن حجر و جمعی دیگر استماع حدیث کرد، و در مؤیدیه امامت و مجلس درس داشت، سخاوی قطعاتی از اشعار او نقل کرده است و از تألیفات اوست: شرح القواعد، انتصارالفقیر السالک لمذهب الأمام الکبیر مالک، شرح جرومیه، شرح الفیه، کتاب النوازل النحویه و در آخر عمر مبتلا به عمی گردید و به ذی حجۀ 853 هجری قمری درگذشت
