ابن مرزوق، شمس الدین محمد بن احمد، یکی از علمای مغرب، مولد او به سال 711 هجری قمری بتلمسان و وفات وی به سال 781 هجری قمری در اسکندریه، اونزد سلاطین بنی مرین خاصه ابوالحسن و پسران او ابوعنان ابوسالم صاحب قدر و منزلت بود، لیکن در آخر بجرم توانگری مصادره و محبوس گشت و پس از رهائی نزد ابواسحاق حفصی بتونس شد و از آنجا764 هجری قمری باسکندریه رفت و ملک اشرف مقدم او گرامی داشت و تا آخر عمر بدانجا ببود، خطب مرتجل و بی رویّۀ او نهایت فصیح بود و با بهترین منشآت ادبای بزرگ که با تأمل و تعمق نوشته اند برابر است و آن خطب را گرد کرده اند و مطبوع اهل فضل و ادب است، و او را در ادب و فقه کتبی است و اشعار نیکو نیز داشته است، حفید او نیز معروف به ابی عبداﷲ مرزوق (766- 842 هجری قمری) از معاریف علماء و صاحب تألیف کثیره است و از آن جمله: کتاب نهایهالامل فی شرح الجمل در منطق و کتاب اغتنام الفرصه و کتاب انوارالیقین و کتاب الروض البهیج و کتاب انوارالدراری
