حسین بن علی بن محمد بن ممویه مکنی به ابوعبدالله و معروف به ابن قم ّ در 530 هجری قمری به زبید متولد گردید ودر 581 درگذشت. شاعری ادیب و کاتب و از افاضل نامدار یمن در نظم و نثر و کتابت است. از اشعار او است: اء أحبابنا من بالقطیعه اغراکم و عن مستهام فی المحبه الهاکم صددتم و انتم تعلمون بأننا لغیر التجنی و الصدود وددناکم کشفت لکم سری علی ثقه بکم فصرت بذاک السر من بعض اسراکم. ابن قم را نامه ای است که برای ابوحمیر سبأبن ابی السعود احمد بن مظفر بن علی صلیحی یمانی پس از جدایی از یمن نگاشته و ابوطاهرسلفی بسال 568 آنرا از او روایت کرده است. چند فقره از آن نامه که نمونۀ نثرنویسی اوست در اینجا نقل میگردد:... لازالت حضرته من الحادثات حمی ً و للوفود مزدحماً و ملتزماً حتی یکون فی العلا بمنزله حرف الاستعلاء و هو من حروف اللین مصون و ما جاورها من الاماله مصون. و لازال عدوه کالالف، حالها یختلف. تسقط فی صله الکلام و لاسیما مع اللام. (از معجم الادباء چ مصر ج 10 صص 130- 147)
