حمدون بن احمد بن عمارهالقصار. یکی از اکابر مشایخ صوفیه. پیشوای فرقۀ قصاریه که آنانرا حمدونیه و ملامتیّه نیز نامند. هجویری گوید: وی از علماء بزرگ و از سادات این طریقت است و طریق وی اظهار و نشر ملامت بوده است واندر فنون معاملت اوراکلام عالی است. وی گفتی باید که تا علم حق تعالی بتو نیکوتر از آن باشد که علم خلق. یعنی باید که اندرخلأ باحق تعالی معاملت نیکوتر از آن کنی که اندر ملأ با خلق که حجاب اعظم از حق دل تست با خلق. و از نوادر حکایات وی یکی آن است که گوید روزی اندر جویبارحیرۀ نیشابور میرفتم، نوح نام عیّاری بود بفتوت معروف و جملۀ عیّاران نیشابور در فرمان وی بودندی. ویرا اندر راه بدیدم گفتم یا نوح جوانمردی چه چیز است. گفت جوانمردی من خواهی یا از آن تو. گفتم هردو بگوی. گفت جوانمردی من آن است که این قبا بیرون کنم و مرقعه بپوشم و معاملت مرقع پیش گیرم تا صوفی شوم و ازشرم خلق اندر آن جامه از معصیت بپرهیزم و جوانمردی تو آنکه مرقعه بیرون کنی تا تو بخلق و خلق بتو فتنه نگردند. پس جوانمردی من حفظ شریعت بود بر اظهار و ازآن تو حفظ حقیقت بود بر اسرار. و این اصلی قویست -انتهی. وفات حمدون قصار در 271 هجری قمری بوده است
