ابن عبدالرحمن بن ابی نعیم، مکنی به ابورویم امام اهل مدینه و یکی از قراء سبعه است، به روایت اصمعی و نیز حافظ ابونعیم در تاریخ اصفهان، اصل وی از اصفهان است ودر مدینه زیست و در همانجا به سال 169 هجری قمری درگذشت. وی قرآن را در نزد خود میمونه مولای ام سلمه همسر حضرت رسول قرائت کرد و فراگرفت و دو تن به نامهای ’ورش’ و ’قالون’ راوی او بودند. (از وفیات الاعیان ج 5 ص 5) (الاعلام زرکلی ص 1094) (تاریخ گزیده ص 759) (تاریخ حبیب السیر ج 2 ص 226). و نیزرجوع به ابن خلکان ج 2 ص 279 و فهرست ابن ندیم و ذکر اخبار اصفهان ج 2 ص 326 و الحلل السندسیه ج 2 ص 156 شود
