ابوبکر بن احمد بن ابی بکر عبدالله بن ابی بکر بن علوی بن عبدالله بن علی بن شیخ الامام عبدالله بن علی بن محمد بن علی العروضی بن جعفر الصادق...، کنیتش با علوی است. طریقۀ محمد بن ادریس شافعی را اختیار کرد. در کتاب مشرعه الردی که از مصنفات محمد پسر اوست آمده است: ولادت والدم در سال نهصدونود اتفاق افتاد. و در محضر عبدالرحمان بن شهاب الدین تربیت شد و صحبت گروهی از مشایخ طریقت را درک کرد و اجازۀ خرقه پوشیدن دریافت، چندی بعد حج بجای آورد و چهار سال در مدینه مقیم گشت و در محضرعلما از آنجمله عمرو بن عبدالرحیم و احمد بن علان و شیخ احمدخطیب و شیخ عبدالقادر طبری و شیخ محمد منوفی وشیخ ابوالفتح بن حجر تلمذ کرد. سپس به عدن مسافرت نمود و بعد بر سرزمین خود تریم در سال 1014 هجری قمری بازگشت و تزویج نمود. (از نامۀ دانشوران ج 2 ص 306). زرکلی گوید: ابوبکر بن احمد بن ابی بکر بن عبدالله باعلوی از علماء یمن بود، در تریم بسال 990 هجری قمری متولد شد و در همانجا بسال 1053 هجری قمری در گذشت. از اوست: ’معجم لغوی’ بترتیب ’نهایۀ’ ابن اثیر و ’مجموع فی تاریخ عصره’ که ناتمام است. (اعلام زرکلی ج 1 ص 151)
