محمد بن حسن بن محمد بن زیاد بن هارون بن جعفر بن السند انصاری موصلی الاصل و البغدادی المولد و المنشاء. مقری معروف و عالم بعلوم قرآن و تفسیر. مولد او سال 265 یا 266 هجری قمری است. او در طلب حدیث بشرق و غرب اصقاع مسلمانی سفر کرد و در کوفه و بصره و مکه و مصر و شام والجزیره و موصل و جبال و خراسان و ماوراءالنهر حدیث شنود. وی را تفسیریست به نام شفاءالصدور و الاشاره فی غریب القرآن و الموضح فی القرآن و معانیه و ضد العقل و المناسک و فهم المناسک و اخبارالقصاص و ذم ّالحسد و دلائل النبوه و الابواب فی القرآن و ارم ذات العمادو المعجم الاوسط و المعجم الاصغر و المعجم الکبیر فی اسماء القراء و قراآتهم و کتاب السبعه بعللها الکبیر و کتاب السبعه الاوسط و کتاب السبعه الاصغر. وی را از جماعتی بزرگان علما روایت است و جماعتی نیز از او روایت آرند و صلحه و برقانی او را بضعف روایت نسبت کرده اند. وفات ابوبکر بسنۀ 351 یا 352 یا 350 بوده است
